ปัญหาของการที่เคยมีไฟฟ้าใช้ แล้วไม่มีไฟฟ้าใช้

ผู้เขียนมีอาชีพเป็นเกษตรกร มีถิ่นฐานอยู่ทางจังหวัดทางภาคตะวันตกของประเทศ ห่างไกลความเจริญ หรือห่างไกลตัวอำเภอและตัวตำบลพอสมควร ทางเข้าหมู่บ้านยังเป็นถนนลูกรังอยู่ (พ.ศ. 2555) และหมู่บ้านที่ผู้เขียนอาศัยอยู่ถือเป็นหมู่บ้านปลายสายของระบบสายส่งไฟฟ้ากำลังพอดี ไฟฟ้าที่เข้ามาในหมู่บ้านจึงเป็นระบบไฟ 1 เฟส หรือไฟ 2 สาย

 

บ้านของผู้เขียนไม่ได้อยู่ในเส้นทางที่สายส่งของการไฟฟ้าส่วนภูมิภาค การต่อสายไฟฟ้าจากสายส่งของการไฟฟ้าส่วนภูมิภาคมาที่บ้านต้องเดินสายไกล ระยะทางที่สั้นที่สุดเกือบ 1 กิโลเมตร แต่ต้องผ่านที่ดินของคนอื่น แต่ถ้าจะเดินตามเส้นถนนจากหมู่บ้านเข้ามาที่บ้านระยะทางไกลกว่านั้นมาก ย้อนหลังไปเมื่อประมาณ 17 ปีที่ผ่านมา การเดินสายไฟฟ้าผ่านที่ดินคนอื่นๆ มาที่บ้านไม่เป็นปัญหา เพราะเจ้าของที่ดินคุ้นเคยกันดีเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านตั้งแต่ยุคแรกๆ เหมือนกัน แต่ 3-4 ปีที่ผ่านมาสถานะการณ์เปลี่ยนแปลงไป เนื่องจากมีผู้คนจากกรุงเทพฯ เข้ามาซื้อที่ดิน ทำให้ที่ดินเปลี่ยนเจ้าของ เจ้าของที่ดินรายใหม่มองว่า สายไฟฟ้าที่ผ่านที่ดินของตนเป็นเรื่องเกะกะ ไร้สาระ และไม่ได้ประโยชน์ (ทั้งที่จุดที่สายไฟฟ้าผ่านเป็นแนวหินภูเขา จะใช้ปลูกต้นไม้หรือทำการเกษตรไม่ได้เลย) ขณะเดียวกันก็มองเห็นที่ดินของครอบครัวผู้เขียนสามารถใช้ประโยชน์ทางด้านเกษตรกรรมได้ เคยเข้ามาถามซื้อแล้วทางครอบครัวผู้เขียนไม่ขาย จึงใช้วิธีไม่ให้สายไฟฟ่าที่ครอบครัวผู้เขียนใช้อยู่ผ่านที่ดินของตน ก็ประสบความสำเร็จอย่างงดงามครับ

 

หลังจากที่ผู้เขียนและครอบครัวตัดสายไฟทิ้งในวันที่ 8 ของการสั่งให้ปลดสายไฟฟ้าภายใน 10 วัน แน่นอนว่าครอบครัวของผู้เขียนต้องประสบกับปัญหาที่เกี่ยวเนื่องจากไฟฟ้าที่หนักหนาสาหัสพอสมควร (ชาวบ้านเรียกว่า “ตัดมือตัดตีน”) ปัญหาที่เกิดขึ้น พอสรุปได้ดังนี้

 

1. ไม่มีแสงสว่างใช้ในยามค่ำคืน ซึ่งเป็นปัญหาแรกสุดที่ผู้เขียนและครอบครัวต้องเจอ
2. บ้านของผู้เขียนมีอาชีพทำเกษตรกรรม มีทั้งส่วนที่เป็นพืชไร่ และพืชสวน และใช้ไฟฟ้าในการสูบน้ำสำหรับทำการเกษตรเป็นหลัก หลังจากที่ปลดสายไฟฟ้า ต้นพันธุ์ไม้ที่ผู้เขียนและครอบครัวซื้อไว้ต้นละ 150 ถึง 200 บาทกว่า 300 ต้นตายลงภายในระยะเวลาไม่กี่วัน เนื่องน้ำไม่พอรด และพืชส่วน พืชไร่กว่า 30 ไร่ ไม่สามารถเก็บผลผลิตได้เนื่องจากน้ำไม่พอรดเช่นเดียวกัน ซึ่งหมายถึง รายได้การงานเกษตรกรรมของผู้เขียนซึ่งเป็นรายได้หลักของครอบครัวสูญหายไปเกือบทั้งหมด
3. ผู้เขียนพอมีความรู้อยู่เล็กน้อย จึงรับงานจากบริษัทในกรุงเทพฯ มาทำที่บ้านเป็นรายได้เสริม เป็นงานที่ต้องใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ เป็นงานที่ต้องส่งตามกำหนดเวลา และแน่นอนว่าเป็นงานต้องใช้ไฟฟ้าทั้งหมด การไม่มีไฟฟ้าใช้กระทันหัน ทำให้งานส่วนนี้เสียหายไฟด้วย

สรุปก็คือหลังจากที่ไม่มีไฟฟ้า นับตั้งแต่หลังจากปลดสายไฟฟ้า ผู้เขียนและครอบครัวแทบจะไม่มีรายได้จากอาชีพหลักที่ผูกติดกับระบบไฟฟ้าหลักเลย โชคดีอยู่บ้างที่ครอบครัวผู้เขียนปลูกข้าวไว้กินเองอาศัยน้ำฝน จึงไม่เดือดร้อนเรื่องความเป็นอยู่มากนัก และทุกคนครอบครัวนึกถืงพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่ในตอนที่ว่า “ความขาดแคลนไม่ใช่ปัญหา หากมีปัญญาก็สามารถแก้ไขได้” ตลอดเวลา

 

และตลอดเวลานับตั้งแต่มีการมาแจ้งให้ปลดสายไฟฟ้า ผู้เขียนและครอบครัวไม่ได้นิ่งดูดาย ได้ดำเนินการแก้ปัญหาต่างๆ จนรอดพ้นวิกฤตมาได้ เรื่องที่ผู้เขียนจะนำเสนอในลำดับถัดๆ ไป

ดังนั้น เรื่องราวการแก้ปัญหาที่ชีวิตต้องผูกติดกับไฟฟ้าของผู้เขียนและครอบครัว ซึ่งสามารถนำไปเป็นแนวทางในการแก้ปัญหาการขาดแคลนไฟฟ้าสำหรับท่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านในเว็บบล็อกแห่งนี้